Świętujemy... inaczej

Gdy po trudach ciąży i dramatycznym porodzie na świat przyszły najbardziej wyczekane dzieci świata:) nie słyszałam ich płaczu,  nie tuliłam do piersi, nie karmiłam od razu. Pamiętam każdą chwile aż do momentu gdy anestezjolog powiedział ... "wydobyte, żyją, dostały po 1 punkcie" wtedy zgodziłam się na znieczulenie i zobaczyłam Je 3 doby później. 

Tej rozłąki żal mi okropnie, tych chwil pierwszych, zapachu i oddechu. Wtedy rolę Mamy pełnił Tata Kukiełeczek - najlepiej na świecie. Dziś, rok później - Antosia postanowiła nadrobić straty. Od piątku nie schodzi z rąk. Jak mały Kleszcz trzyma się kurczowo mojej piersi i puścić nie chce - a choć chwilowa rozłąki to dramat ogromny i łzy jak grochy i to Jej "mammma, mammma, mammma". 

Trzydnówka, zęby w drodze czy inny czort -  na zmianę ibuprom i paracetamol, i zimne kompresy i kąpiel chłodząca - ale na krok bez Mamusiowych rąk. 

Pierwsza, rodzinna impreza urodzinowa za nami.Urodzinowy i wspomnieniowy post... będzie, za jakąś chwilę. Gdy tylko mój Roczniak poczuje się lepiej - tym czasem nadrabiamy ten czas rozłąki, który miał miejsce rok temu.  Ja zamieniam się na powrót w kangurzycę a Antosia w kangurzątko...