W pionie

 

Ostatni tydzień w teatrzyku się działo... no nie na scenie publicznej ale w domu, przy łóżku, stole. Przy nodze maminej. Przełom potężny i krok - wzwyż. Antosia staje na własnych nóżkach.

Ona sama zaskoczona tym faktem, z lekką dozą nieśmiałości, ugina się jeszcze pod ciężarem 7,5 kilogramowego ciałka oraz pieluchy. A my książkowo - nie pomagamy, nie podtrzymujemy, nie wspieramy fizycznie tylko mentalnie.  Ale duma i radość wielka. Ten krok, to krok w dorosłość i pamięć moja o tym jak słyszałam - dzieci z takich ciąż jak Pani to roślinki - chce Pani takiego dziecka?
Do zdjęć w pionie nie dojrzałam. Najpierw mam panikę, potem zachwyt i dumę. Do cykania w tak ważnej i niebezpiecznej chwili jeszcze nie dorosłam. 
W kwietniu poprzedniego roku obie z Antosią byłyśmy jeszcze w szpitalu - o oddech walczyłyśmy o wyjście z inkubatora. O łyk mleka, o odruch ssania, o wzrost hemoglobiny, o CRP prawidłowe.
Dziś Antosia walczy o stabilizacje bioder i kolan w pozycji pionowej - i świetnie Jej idzie. O niezależność w poruszaniu, o spacer bez czapki. Walczy też  z prawami fizyki... tu nadal bezskutecznie, bo grawitacja jakaś nieugięta.
Antka ma też na sumieniu nowe pogaduszki. Miłość Jej wielka, pies Baton, który zza okna całą zimę uświetniał i  mroźne, wietrzne, śnieżne dni weselił. Antka w gwarze zatrzymuje się na dzwięk szczekania i ochoczo z przymusowym podrygiwaniem czyni.... " ha ha ha ha" Znaczy "hau, hau, hau"
Pięknie prawda? ;) 

Poprzedni tydzień szalony lekko. Z przedsmakiem wiosny. Kolejnym powrotem do rehabilitacji po przerwie chorobowej. I przygotowaniami do urodzinowego After Party Antosi. 
I było. I działo się. Właśnie ostatni Goście odjechali. Antka cudna w tym świętowaniu...
I roczniak z Niej taki.
A weekend? Imprezowy:) Gościom dziękujemy najmocniej, że byli wtedy, i że teraz są. Zawsze są właściwie. Dziękujemy Kochani. Dla Was ulubiony nos marszczy Antośka.