Zwykły dzień w magię zaklęty

Wieczorem przed urodzinami dziewczynek fizycznie było mi najtrudniej. Skurcze były nie do opanowania –  gynipral lał się już ciurkiem, sztukę dawkowania leku tokolitycznego miałam w jednym palcu, jak położne.  Pamiętam rozmowę z Mamą wieczorem – już nie dam rady więcej, to już chyba musi się stać - mówiłam. Rano,  Jola położna – stanęła na głowie i wszystkie badania zrobili mi jeszcze przed obchodem.  Na wizycie profesorskiej – padła decyzja – gromadzą zespół (a była cała masa specjalistów),  kończymy ciążę – wtedy już nie oponowałam.  Po tygodniach leżenia po prostu wstałam i wzięłam prysznic – sama. Cudowne uczucie niezależności.  Madzia – mój dobry duch i cudowna położna – za chwile również Mama, przez cały ten ranek była ze mną. Byłam dziwnie spokojna. Tata Kukiełek w biegu przed salą porodową złapał  mnie jeszcze na kilka chwil – ścisnął moją rękę i obiecał, że tak jak marzyliśmy,  za chwile już będziemy wszyscy razem… 

31 tygodni i 1 dzień  - moje Córeczki w każdym momencie były ze mną. Były też razem. W najtrudniejszych chwilach,  łapały  się za ręce – pływały i szalały w maminym brzuchu, nie bacząc na pęknięty pęcherz płodowy, krwiaki  i skurcze. Czułam ich ruchy od 15 tc…  Myślę, że  litry  leków, codzienne podglądactwo przez USG  i moja adrenalina nie zabrały im radości i frajdy ze  wspólnej zabawy.  

Poród metodą cesarskiego cięcia rozpoczął się w piątek, 30 marca 2012 o godzinie 10.30. Znieczulenie epiduralne – miało oszukać moje receptory czuciowe od pasa z dół a po wydobyciu Dziewczynek ciąg dalszy operacji w znieczuleniu ogólnym.  Zdarza się jednak i tak, że znieczulenie z jakichś powodów nie działa – u mnie tak było  -  anestezjolog zdecydował więc natychmiast o znieczuleniu ogólnym.  Nie mogłam się jednak zgodzić – przecież te małe istotki miały tak pod górkę, że jeszcze dawka narkozy mogłaby zrobić im krzywdę.  Lekarze walczyli więc z czasem o życie moich Dzieci – ja walczyłam z bólem. Dziś niemal nie pamiętam tego uczucia…

O 12:37 Córka Żywa Niedonoszona – Bliźniak I przyszła na świat. Waga 1390g.  Dla nas Antonina

O 12:38 Córka Żywa Niedonoszona – Bliźniak II przyszła na świat. Waga 1450g. Dla nas Apolonia

Czułam, że już je wyciągnęli… ale byłam pół przytomna z bólu -  prosiłam tylko anestezjologa by przed zaśnięciem powiedział co z dziećmi. Nie słyszałam płaczu, na który tak bardzo czekałam. Brzęczy mi do dziś w głowie… żyją, nie oddychają, dostały po jednym punkcie. Znieczulamy.  

Zasnęłam wierząc, że po moim wybudzeniu  moje Cuda będą na mnie czekać. Dzieliły nas 3 piętra, różne oddziały, dziesiątki sal i totalna niemoc - wszystkie trzy walczyłyśmy o życie. Nie byłam świadoma jak trudno było ze mną. Mam mnóstwo szczęścia, że trafiłam na tamten zespół i że właśnie tego dnia odbył się poród. 

Nie wiem, co  czuł Tata Kukiełek - wiedział tyle: operacja zakończona - wszystkie Jego panie walczą... czekamy.  I czekał. Biegał między piętrami, pokojami lekarskimi i intensywną terapią. I jak to facet - milczy na ten temat. Wiem, że był Mamą i Tatą przez te kilka dni. Najlepszym. 

Nie mam wiec wspomnień euforii gdy dziecko wyciągnięte z brzucha trafia na mamine piersi. Nie czułam zapachu moich Córeczek, ani nie widziałam ich pomarszczonych stópek. Nie karmiłam też piersią w pierwszej dobie, nie myślałam o tym, czy przed weekendem nas wypuszczą. Gdy otworzyłam oczy czekałam na dobre wieści...powoli nadchodziły.

Nagrodą były filmiki w telefonie, głos Taty ... Poleczko uśmiechnij się do Mamy, Tosieńko pomachaj do Mamusi... i melodyjki jakby grane przez owsiakowe inkubatory.

W trzeciej dobie moje Macierzyństwo nabrało realnego wyglądu. To dwie najcudniejsze Istoty, drobniutkie, waleczne lecz kruche.  W głowie setki razy układałam słowa, które powiem do nich po raz pierwszy. Wszystkie plany zawiodły - słowa nie umiałam z siebie wydusić. Tylko łapczywie patrzyłam, tuliłam je wzrokiem i ręką dotykałam jakby najkruchszej porcelany - bo przecież one takie mikrutkie. Skóra jak pergamin. Ale piękne takie. I zupełnie podobne, śpiące w plątaninie kabelków, przy dźwięku, który do dziś brzęczy mi w głowie. 

Mała rączka zaciśnięta na moim palcu, coś na kształt płaczu, ufne oczka - cały świat w nich, wszytko. Potem już razem, pierś w pierś i ich zapach, który dotąd jakby sercem czuję. Wszytko w koło nikło jakby. Tylko my...

Całe życie na Nie czekałam. Zawsze marzyłam by być mamą. Tamten czas gdy byliśmy we czwórkę to najpiękniejsze chwile w moich życiu, mimo lęku i rozłąki. 

Pierwszy rok życia Antosi dla nas to worek z bagażem wspomnień i gorzkich i pięknych. Przytulam w sobie te chwile, chciałabym każdą zachować i delektować tym co dobre było. Każdego dnia są jednak nowe. Gdy Tośka się śmieje aż tchu Jej brak, gdy małym paluszkiem żarówkę wskazuje i pytającym wzrokiem patrzy na mnie. Gdy tuli się aż rumiane policzki na małej buźce się rysują. Uwielbiam ten czas, w Antosi wszytko uwielbiam. 

 

 
Za nami pierwszy rok razem, kolejne cudowne lata przed nami. Zwykłą datę 30 marca moje Córeczki w magię zaklęły, na zawsze, dla nas to święto. 

Antosiu, Córeczko Kochana dla Ciebie
... pięknych ścieżek, zdrowia i marzeń spełnionych
                                                                                                  Mama i Tata