Boję, boję

Mała Hania, wiele razy w ciągu dnia powtarza - "boję, boję "- choć powodu do strachu nie ma. Co więcej, na przestraszoną nie wygląda. To pewnie dlatego, że właśnie odkrywa frajdę słów klecenia. Albo to "boje" może na wszelki wypadek?  Dziś mam trochę podobnie.
Jakaś niespokojna jestem - choć wieczór jak inne. Antka skończyła właśnie 11 miesięcy - chyba zawsze już będę się dziwić, że czas w szalonym tempie goni. Codzienność cieszy mnie bardziej niż kiedykolwiek. Nie mogę pozbyć się jednak uczucia żalu... I z tyłu głowy myśl się rodzi...co zrobię gdy Antka mi wyrośnie? Wiem, będę się cieszyć tamtym jej "wyrośniętym" wiekiem, jak dziś 11 miesięczną Córeczką. Ale będę tęskno patrzeć zawsze w przeszłość. I powtarzać, że uwielbiam tę jej Celineczkowatość. To małe, ruchliwe ciałko, które pręży się trzymane dłużnej niż kilka sekund w jednej pozycji. 

U progu 12 miesiąca Antosia waży blisko 7,5 kg. Pozbywamy się powoli ubranek w rozmiarze 68. Wiosenne kolory zamieszkują w komodzie Antki już w rozmiarze 74. Jakieś wielkie wciąż mi się wydają.  

11 miesiąc przyniósł nam radości cale mnóstwo. Antka posmakowała pełzania i doskonali tę sztukę najpiękniej. Od kilku dni jej pupcia wspina się wyżej i wróży, że do czworaków się zbiera powoli. Mięśnie brzuszka wciąż jednak zbyt słabe.

Za to postępy w sylabach ogromne, stała gimnastyka buzi i języka. Ciekawość świata równa z globtroterom. I towarzyskość hmmm chyba po wujku T. Dla mnie niezwykłe jest to, że dogadujemy się doskonale i to wprost. Antka pytana o lampę, kolejne osoby ze zdjęć, ciepłą ścianę od kominka, ogień, Misia Smika i Stefana, lustro a w nim siebie - szuka w okolicy i wskazuje. 

No i włosy nabrały rozpędu. Tak zdecydowanie bujna fryzura ;)  Ale poważnie - rano to nawet coś się nastroszy.

Wciąż zabawa "a kuku" jest jedną z bardziej lubianych. Antka najchętniej zgina się w pół i zagląda z za drzwi czy oby babcia na nią nie czeka?

Łapie te wszystkie chwile i napawam się każdą z nich. Wpadam w przesadny zachwyt nad każdym nowym kroczkiem w przód. Choć czasem zależność między nami jest męcząca, bo trudno na krok Jej odstąpić, szczerze uwielbiam to. Do szaleństwa doceniam te nasze 11 wspólnych miesięcy wzajemnego uzależnienia. Tylko moje ręce dają ukojenie gdy kaszel męczy. Tylko moje piersi karmią a zapach nocnej koszuli usypia. Łapczywie chwytam ten czas i patrzę z zachwytem, czekam postępów lecz... chciałabym chwilami by czas stanął w miejscu. Jakoś nachodzi mnie czasem uczucie lęku, może strach przez tym, że coś się mogłoby się coś zmienić. Bo czy może być zawsze tak dobrze?

Każdy skończony miesiąc przypomina mi o tym, jak wyglądało nasze życie jeszcze rok temu.

Początek marca skłania do refleksji, do podsumowań ale i wspomnień. 

Dlatego dziś piosenka z tego czasu. Moja kochana Madzia Umer i Grzegorz Turnau w kołysance... każdego dnia w brzuchu i dłoniach utulałam dziewczynki do snu z tą melodią w tle - aż do porodu. I dziś mała Kukiełeczka usypiała szczypiąc moją szyję, gdy choć na chwile przestawałam śpiewać.

klik: Kołysanka-Utulanka, Siwa Chmurka, Magda Umer& Grzegorz Turnau