Zabawy edukacyjne

Podłoga musi być czysta. Dywan dobrze poodkurzany. Moja Kukiełeczka jest w stanie wytropić każdy okruszek i naturalnie od razu zapakować go do małego pyszczka. No i ciągnie to moje Dzięciątko w dół. Jej małe rączki dzwigają 7 kg do przodu - pełza czy foczy? Przemieszcza się!!! Dla każdego rodzica to wielkie wydarzenie. Mamie, której wróżono, że jej dziecko, urodzone jako niedojrzały wczesniaczkek, może być niepełnosprawne, radość samodzielnego przemieszczania jest na prawdę potężna. I tak jest u nas. Najłatwiej jest na deskach, Antka mknie widząc migające światełko nawilżacza, otwartą szafę, kapcie, pudło papmpersów. To, co zakazane, niedostępne - cieszy najbardziej. Podrzucane zabawki - nie koniecznie.  Polubiła te swoje samotne wojaże po domu, gdy z początkiem 11 miesiąca zaczeła się przemieszczać. 

Ostatnio nabrała jednak takiego przyspieszenie, że spuszczenie jej z oka nawet na chwilę, zupełnie nie wchodzi w grę.  Majstruje pokrętłami przy Tatusiowym sprzęcie, czy to kable, kontakty wszystkiego chciałaby dotknąć. I wciąż namiętnie gryzie. Przyszła więc pora na to, by Antosia poznała znaczenie słowa NIE.

Przyjmuję więc ton poważny, minę niewzruszoną i mówię: Antosiu, nie wolno!

Patrzy na mnie i rozśmiesza ją ten mój obcy ton. Po trzecim: Antosiu, nie wolno! Jakby zbita z tropu, już nie jest jej tak wesoło. I przed każdym kolejnym dotknięciem małą, ciekawską rączką, zerka na mnie czekając na przyzwolenie ... a tego brak, więc odpuszcza, idzie dalej. I tak nieskończenie wiele razy... 

Pora więc na zmianę zabawek, nowości nam trzeba, bo Antka świat chce poznawać...

Wchodzę do zabawkowego po upatrzoną wcześniej układankę, szukam, rozglądam się. Przemiła Pani w wieku szkolnym pyta grzecznie, w czym pomóc. Mówię więc, że szukam czegoś dla 10 miesięcznego dziecka. Miła Pani wiedzie mnie przed półkę z krzyczącymi akcesoriami firmy na Fi... i wciska, naciąga, przełącza - ściana plastikowych zabawek gra, śpiewa i tańczy. A mnie aż się w oczach mieni i głowa od razu pęka. I już sama nie wiem gdzie patrzeć, piszczące melodie dudnią odą do radości w fałszywym kształcie. Pani przekonuje mnie wyuczonymi hasłami, że to zabawki edukacyjne. I must have każdego niemowlaka. Że mówić uczą i po angielsku liczyć i dziecko same godzinami siedzi z nimi... ha! I że nic innego z zabawek dla dzieci w tym wieku nie ma.

Dziękuję zatem za radę i sięgam do upatrzone drewniane klocki i idę.

Nie interesują mnie te kosmiczne wersje zabawek, które sprawią, że rozwój intelektualny i motoryczny mojego dziecka ruszy szybciej niż Ona sama ostatnio, jak obiecuje producent. Również filmy, bajki, zajęcia plastyczne i językowe dla niemowlaków mnie nie interesują. Nie marzy mi się, co więcej, że moja Potomka stanie się Einsteinem jeszcze przed pójściem do przedszkola.

Chce aby Antosia była dzieckiem. Z właściwymi dla swojego wieku zabawami. Nie mam ambicji przyspieszania jej rozwoju. Nie będę robić też z niej geniusza ucząc piosenek po angielsku. Całe mnóstwo wyzwań przed Nią i każdym niemowlakiem -  ruchowych, społecznych i emocjonalnych. Tysiące słów, min, gestów i znaków do zapamiętania.

I choć w domu mamy i śpiewająco-gadającego Pieska, Pszczółkę-Przyjaciółke i stoliczek z melodiami nie są to, najważniejsze zabawki. I umiar w nich jest najważniejszy. 

Wychowujemy Antosie nie jak małego cyborga a najwspanialsze dziecko. Szalejmy w podskokach, chowankach za kanapą, penetrujemy Tatusiową szuflady ze skarpetkami, czytamy książeczki - czasem "do góry nogami" i mówimy, mówimy, mówimy. O widoku za oknem, składnikach w zupie, o Siostrze. I szanujemy Jej tempo wzrostu i rozwoju.

Na dziś to pełzanie, z tendencją do podnoszenia do czworaków...choć to wciąż wyzwanie. I siedzenie - samodzielne, z podparciem na rączkach i zupełnie bez - niestety bez lokomocji - jak mawia nasza rehabilitantka - ale nad tym pracujemy. Społecznie Antosia to żywioł, gaduła i szczebiotka. W zupełności wystarczy mi jej okrzyk radości na widok dziadków, dzieci, pieska czy kur... i

najpiękniejsze na świecie mamma, tata - nawet jeśli mówi to tylko po polsku;)