Sąd nad kobietą

W Lidlu w tym tygodniu dziecięcy asortyment. Zaglądam więc tak, kupuje jakieś drobiazgi i...stoję w kolejce. Na złość długiej. Antka została z wujem. I śpi...albo już nie. Stoję i się denerwuje, że trwa to tak długo. Jedna kasa czynna, świetnie. W sklepie matki - jak ja, chwilowo wolne od obowiązku pracy, za to ze stoperem w oczach i planem w głowie na cały dzień. I emerytki 55+. W koszyku kilka drobnych rzeczy, za to duuużo do powiedzenia.

A ja ćwiczę pamięć i swoje umiejętności logistyczne - w drodze do domu poczta, apteka, pieluchy w rossmanie i pasmanteria. Obmyślam kolory i rodzaje włóczek bo wiosnę już pora dziergać. Babcia czeka na wskazówki i kolejne wymyślanki. I aby się tylko w czasie zmieścić, bo zaraz po obudzeniu Antki ćwiczymy...

Jakieś słowa jednak, z tych moich rozmyślań, wyrywają mnie. Ton głosu, którego nie lubię, zdradzający tajemną wiedzę, którą posiadł mówca. Okazuje się, że tercet, który stoi tuż przede mną wydaje sąd nad ... nie wiem kim. Wiem tylko, że obiektem emocjonującej rozmowy jest kobieta (?)

X:  Pani kochana, ona wygodna jest. Dzie tam jej się dzieckiem chce zajmować, damesa z niej, tylko  by zakupy robiła a dziecko kosztuje. I wyjazdy jej w głowie. Ona wygodna jest po prostu...

Y:   Ja troje dzieci urodziłam i cesarek nie było, i nianiek nie było, i chłopy nie pomagali. Teraz Pani, to wszytko takie jakieś nieporadne. Moja córka ma takie koleżanki, lata lecą a te ciągle bez dzieci. Kiedyś to niepojęte było, szlo się za mąż i się dzieci rodziło a nie, jak te feministki. 

Z: W głowach im się przewraca. Bo dziecko to jest wyrzeczenie, to się kończy wszytko, cza w domu siedzieć a nie się wozić. A co to za kobieta, słów brak...

Widać jednak nie brak, pomyślałam. 

I zdębiałam. Ciepło mi się zrobiło - może za sprawą kurtki i ciężkiego koszyka a może tej absurdalnej dyskusji??

A ta - trwała i trwała - nie przeszkadzała im nawet kasjerka kasująca już zakupy "miłych Pan".

Miałam w głowie wszystkie te lata gdy, czekałam na dziecko. Gdy walczyliśmy. Gdy traciłam nadzieje i wierzyłam, że jednak się uda. Nie liczyłam pieniędzy, które wypływały z portfela.

I cierpiałam tak bardzo, że trudno to opisać. Teraz nawet nie potrafię. 

Wyjazdy, imprezy, zakupy, wakacje choć piękne, jakieś niepełne. I to poczucie, że ciągle na coś czekam, że najważniejsze przede mną. Kurs angielskiego? Zmiana pracy? Nie, nie teraz, przecież staramy się o dziecko.

Bolały dzieci rodzone w koło - choć do zazdrości przyznać się trudno. Uśmiech nr. 5 i kupuje małe ciuszki - przez chwile bawiąc się w mamę. I kochałam, jak swoje, wszystkie dzieci świata. 

Przecież od zawsze chciałam mieć gromadę urwisów biegających boso po domu.

W koło wiele par, które rodzą dzieci. Kolejne maluchy rosną. Niektóre wyczekane, wywalczone, wymarzone, wymodlone. Są też niespodziewane, nagłe i te niemożliwe;)

Ale są też pary, które oswajają bezdzietność lub walczą z nią.

Można zagryzać wargi z bólu ale iść z uśmiechem do pracy, do kina i nawet na chrzciny do bratanka.  Można a nawet trzeba kupować szpilki by czuć się kobieco. I na wakacje jechać. I dom wybudować z wieloma pokojami i nadzieją, że kiedyś w małych łóżeczkach spać będą dzieciaczki.
Można też stać i gadać, oceniać, zaglądać pod obce kołdry. Można dziwić się, mówiąc, że ciąża to przecież coś naturalnego wiec po co się tak cackać, w łóżku leżeć... I można dyskretnie milczeć albo bez słów przytulić i zapytać jak Ci z tym?

Zaskakujące, że w sprawach gdzie kobiety powinny pokazać solidarność, wesprzeć - jest inaczej.

Czasem niemożliwe staje się możliwe. Cud się zdzarza, którego nie umie wytłumaczyć medycyna. Statystyki trafia szlag. Mnie przyszło o ten Cud walczyć z całych sił.
 
Tamtego dnia wróciłam do domu, sprawunki nie załatwione. I ranek spaprany jakiś.
Antosia dawno obudzona. Cieszy gdy tylko mnie widzi. Kochana moja.
Reszta dnia zwyczajna, choć w głowie dudnią mi głosy ze sklepu.
Jedną z przyczyn, dla których piszę tak osobiście, jest nadzieja, że ktoś zechce powalczyć, zaciśnie zęby, odważy się... uwierzy w cud, który stanie się dla niego. Jak mój, jak nasz.

Antka ze swoim przemiłym misiem Stefanem. Narodzinowy prezent od Piny*)