I had a dream

Miałam sen. Gdyby to, co w nim zobaczyłam było rzeczywistością śmiało można nazwać ten sen koszmarem.

Wróciłam do domu...skąd? Nie wiem, jak to w snach bywa. Mało było jasne, czemu Antosia była dla mnie dziwnie starsza, choć dalej w swoim rozmiarze 68. Wyciągała łapki w moją stronę. Przywitała mnie pięknym, szczerym uśmiechem, jakby stęskniona. Biorę ją na ręce, tulę i czuje ciepło, które uwielbiam, jej puchate włoski o zapachu właściwym jedynie niemowlakom.

Tylko patrzy na mnie jakoś inaczej - jakby  bardziej dojrzale, jakby rozumiała gdzie byłam... i znowu ten uśmiech, a tam z małej, drobnej buźki błyszczące ząbki, pełna buzia malutkich jak perełki białych mleczaków.

I budzę się. Kukiełeczka znaczy, mnie budzi. I faza na bezsenność jest. Antka wtulona we mnie coś mruczy, smoczek wyciąga, i bach jest już na podłodze, nóżką macha, podszczypuje mnie ale nie śpi. I na śpiącą nie wygląda. 
Śpiewam setny raz słowa naszej kołysanki-zmyślanki... i plączę się w niej, i w kółko to samo.

moja córeczka, moja laleczka, moja kochana perełeczka,

taka malutka, taka, słodziutka, taka prześliczna i wesolutka,

jedyna taka na całym świecie, drugiej takiej nigdzie nie znajdziecie

jest podobna, lecz mieszka w niebie, każdego dnia modli się za Ciebie...

Antka zaczyna mi wtórować ... i po spaniu, zupełnie. Odkładam do łóżeczka a tam odkrycie nadajnika od niani elektronicznej. Zabawa na całego, jest też stopa, która nawet w pajacu smakuje wybornie. Szczebelki, cienie, miś Stefan, kolorowe pompony i bombeczki  nad łóżeczkiem nocą zyskują inną wartość  - wszytko takie interesujące. I zerka... wyuczone "a kuku" dziwnie nie cieszy mamy - siedzi z posępna miną i szepcze do taty - Ona już tak od drugiej, a mamy 3.15. 
I zaczyna się marudzonko. A ja, matka, w swej naiwności myślę, że to ze zmęczenia - a to Antosia chce  tatusia nastraszyć. Tata jednym okiem patrzy, drugim śpi. Tak, tak umie, cwaniaczek jeden.

Po 2 godzinach zasypia. I śpi słodko, do samej 7.10. 

A ja lekko nieprzytomna, za to mocno niezadowolona, otwieram oczy i próbuje przypomnieć sobie jak się nazywam. 

Złość szybko mija. No może wolniej na siebie - przecież nikt nie zabronił mi wczoraj zasnąć razem z Kukiełeczką.
I jest ranek. Nasz ranek, która obie uwielbiamy - ja nawet do szaleństwa. Pamiętam niemal każdy - może dlatego, że płyną fazami - po kilka tygodni. 

Wtedy nagle wraca do mnie ten sen. Sen, w którym przegapiłam czas ząbkowania mojego dziecka. Mnie się wydawało, że wyszłam na chwilę, że Kukiełeczka przecież leży w łóżeczku i czeka na mnie. Dziwnym trafem pod moją nieobecność czas gonił szybciej niż bym chciała.

Może dlatego tak panicznie boję się powrotu do pracy? Może dlatego w głowie i sercu szukam czegoś, co pozwoli spędzić z Antką każdy ranek przez kolejne 3-4 lata?
Aby nic nie umknęło. Abym nie musiała nadrabiać popołudniami i w weekendy. Aby rejestrować każdą chwilę jej stawania się... bycia i kroku w samodzielność. Tak bardzo chce opowiadać co robiłyśmy, a nie słuchać co robiły z babcią, z nianią... Nie chce oddać nikomu przywileju naklejania plastra na stłuczone kolanko, ani karmienia łabędzi w naszej rzece, ani zbierania stokrotek, ani rozczesywania splatanych włosów rankiem.
Tylko jak to pogodzić? To jasne, że nie postawie na szali Antki i pracy bo ta druga nie ma szans. Ale nie dla przyjemności muszę tam wrócić. Dom się kończy budować a kredyt jakoś złośliwie nie chce się sam spłacić.

Odwlekam ten czas, gdy wbije się w poranny makijaż ze sztucznym uśmiechem, który znaczył będzie, że cieszę się, że wracam "do ludzi" i zostawiam pieluchy z radością.

Plan przewidywał, że stanie się to wtedy gdy Antosia samodzielnie wstanie i pójdzie. To absolutnie minimum.  Kiedy? Nie wiem.

Nowy rok to zaledwie 2 tygodnie a Antosia zaskakuje mnie każdego dnia. 
W szale zabaw typu "fixum dyrdum", które obie uwielbiamy, Antka nagle zaczeła  stawiać kolejne, samodzielne kroki. Tam gdzie brzęczy, gra coś czy melodia jest choćby  w tle, Kukiełeczka buja się na boczki i czeka łakomie na brawa.Tańczy - po mojemu:)
I te jej puchate włoski - więcej ich ostatnio. Spineczki czekają.

I straszy...szczególnie babcie....cała podryguje i robi "huuuuu" - wszyscy rzecz jasna przerażeni;)

Albo najpiękniej dla mnie, macha główką oczywiście na znak "nie, nie, nie, nie" I cieszy, cieszy w każdym momencie ujawniając dwa białe ząbki. Ząbki, których nie przegapiłam, przy których byłam. Chce też śledzić kolejne.
Ale niani po cichu szukam, pytam, pytam i buduje jej rysopis psychologiczny w głowie. Ktoś chętny?

Gdyby tylko starczyło mi talentu i odwagi byłabym jedną z mam pracujących w domu. I w końcu dała upust temu co mi w duszy gra...