osiemnastka

Za wszelką cenę utrzymać Je pod sercem do 30 tygodnia.

Urodzić. Zdrowe i upór mój i chęć życia przekazać z krwią i mlekiem moim.

Wstać z łóżka. Zacisnąć zęby i iść na górę.

Uspokoić oddech by móc je dotykać, wziąć do piersi i tulić. Walczyć o ich oddech i bijące serduszka. 

 Przeżyć dramatyczną walkę o życie dziecka. Jego śmierć widzieć i nieść w duszy już zawsze, to że jej nie ma. Próbować żyć, z uśmiechem. Żal w sobie chować na dnie. Nauczyć się codzienności z tęsknotą i z pytaniami bez odpowiedzi.

       *Poliśkowe kwiatuszki od Cioci Piny

 Małego człowieka do domu zabrać. Kruchość i wielkość uszanować. Nauczyć się być z Nim bez przerwy. Nową rzeczywistość zaakceptować. Karmić po swojemu nauczyć. Dać rosnąć. Inność uszanować. Pielęgnować zgodnie z najlepszą sztuką. Na siłę nie gnać do przodu.

 

 

 

 

 Celebrować dni. Skakać pod niebo z postępów. Kroki milowe odznaczać. Rozczulać się nad Jej pieknem i wyjątkowością. Chcieć czas zatrzymać. Codziennie chwile łapać. W pamięci chować momenty. W fotografiach czarować. Rozwijać razem z nią. Siadać i raczkiem świat przemierzać. Na koślawych nóżkach stanąć. Uśmiechy słać. Świat odkrywać. Smaki łapać.W pionie oglądać rzeczywistość. Onomatopeje każdego dnia ćwiczyć. Do znudzenia kartki przerzucać i bajki oglądać. 

 

 

  

 

Gile z nosa wyciągać ściskając Tolkę jak śledzia. Nie spać w nocy a w dzień o tym zapomnieć. Mieć oczy dookoła głowy. O własnej szafie na rzecz tej mniejszej zapomnieć. Polubić zimną kawę.

Cez cenzury słowa wykrzyczeć i tupać nogą. Popłakać gdy już sił brak. Tulić. Tulić. Tulić. Ale dać też  wolność i ukradkiem podglądać jak dorasta.

I patrzeć na Nią z zachwytem.  Każdego dnia rosnącym. Tulić z miłością. I dziękować, że Ją mamy.

 Nasz mała Osiemnastka. Duża i samodzielna..choć na szczęście do dorosłości jeszcze Jej daleko. 

Dużo zdrówka i uśmiechniętej buźki Córeczko