idą święta

Pachnie świętami. Powoli. Chcę aby było wolniej w tym roku. Spokojniej. Łapiemy momenty. Układamy chwile. Zapamiętujemy w głowach i głęboko w sercu.

Jak z piskiem radości biegła do choinki. Jak gałązki z radością ubierała po swojemu. Jak w ciasteczkach małym paluszkiem dziurki robiła. Żelowego bałwanka na oknie babci gniotła i wklejała we włosy. Samodzielna taka.
 

U Poleczki już świątecznie... aleja figurek maluteńkich aniołków urosła. I nie wiem kto je tam stawia. Ale dobrze mi z nimi. Na dworze wiosennie więc Antkosia robi śnieżną zadymkę Siostrzyczce potrząsając szklaną kulą. Posyłamy buziaki i wracamy. Podwórka sąsiadów zaczynają lśnić. Kilometry światełek budują świąteczny nastrój. W tle Zbigniew Praisner, od lat, ta sama płyta, bez której jakoś Świąt sobie nie wyobrażam.

Jutro dzień wypieków. Ale skurczyłam swoje coroczne maratony i w planie są cztery ciasta. Niezawodne Moje wypieki znowu przyszły z pomocą.
Choinka stanęła w sobotni wieczór, a niedzielnym rankiem Antosia dokończyła jej ubieranie.  Znowu wybraliśmy jodłę syberyjską - uwielbiam to drzewko. Za to, że nie gubi igieł i jest miękka więc idealna dla małych amatorów choinek.
 

Jakoś dobrze się składa gdy na chwile przed świętami jest weekend.