Karmię... bo lubię

Historii o karmieniu dziecka jest tyle, ile dzieci. Każda wyjątkowa. Piękna, choć zwyczajna. Dla jednych. to coś ważnego, dla innych po prostu jeden z etapów pielęgnacji.

Szkół o tym, że warto karmić piersią przybywa. Są zwolennicy i cycusiowania i butelkowania. Dla mnie marzeniem było karmienie piersią. Włożyłam w to tak dużo, pracy jak w nic innego w życiu. 

Walczyłam o każdą kropelkę. Nocą wyłam, wycierając się w szpitalną pościel gdy odciągniętych parę kropel wylałam. Każdy nadmiar skrzętnie mroziłam na gorsze czasy. Kiedyś pisałam o trudnych początkach (tu), które w nagrodę stały się wielką wspólną przyjemnością moją i Kukiełeczki. Z tego karmienia uczyniłam nasze małe, prywatne święto.  

Gdy w 10 tygodniu życia Kukiełeczki trafiłam do poradni laktacyjnej Anta ważyła prawie 3 kilogramy. Ale wciąż nie potrafiła efektywnie jeść z piersi. Kilka wskazówek, litry łez moich i weekend po którym po prostu się udało. Nocą ssała pierś w dzień domagała butki. Wbrew radom doradcy. 

Po 12 tygodnia Antosia zupełnie załapała o co chodzi w tej zabawie.

Różne etapy tego karmienia były. I Tosinkowa obojętność  na pierś. I wiszenie na piersi od rano ...do rana. I totalna niechęć do próby butelkowego dokarmiania, jakby zapomniała, że 3 pierwsze miesiące swego życia wyłacznie z butli jadła. Co prawda nigdy sztucznego pokarmu.

I tak karmimy się do dziś. Głownie swoją bliskością i ciepłem. Wyciszamy przed snem. 

Od kilku tygodni to karmienie ewoluowało.

Tolka jest w fazie miłości do przytulanek, zwierząt i puszystych tkanin. Cycuś dołączył do grona miłowanych. Całuje, tuli i uśmiecha się do niego nim zacznie jeść.

Ale i zaczeła dobieranie do piersi niezależnie od miejsca i czasu - nawet nie po tu by jeść a choćby ucałować. Słodkie to.  I przyznaję, że to nie łatwe odmawiać bo nie pora na to. Ale czuję, że teraz pierwszy raz byłoby ją trudno od piersi odstawić.

Pewnie czas i na to nadejdzie. Do finału pewnie bliżej niż dalej bo stanowi to już jakiś margines karmienia. W tym względzie nie stawiam granic, nie narzucam daty. Może gdy znuży mnie jej zależność, albo "napastowanie" w miejscach publicznych.

Kiedyś słysząc... "karmiłam do 3 lat". Dziwiłam się. Dziś zupełnie inaczej to widzę.

Skoro i mamie i dziecku z tym dobrze? To mój wybór. Wspólna przyjemność.

Nie znoszę nagabywania... I tupie na sądy!

"Powinnaś karmić piersią. ...Powinnaś już odstawić."

Zupelnie nie myślę o karmieniu jako inwestycji w dobre relacje. Ani nie sądzę, aby to moje mleko częstowało Antkę jakimikolwiek przeciwciałami. A i do okazywania uczuć, przytulania wcale ten "Cyc" nie jest niezbędny. Karmię, bo lubię. Karmię, bo zawsze tego chciałam.