kici, kici

Wszędzie gdzie jakiś skrawek pluszowego, minky czy włochatego materiału Antka krzyczy "kicia" - z sepleniącym smaczkiem:). No i te kicie uwielbia po prostu. Czy w książeczce, czy w ZOO, czy filmach przyrodniczych. Tarza się na podłodze z miękkim kocykiem ....to też według niej kicia. A futrzarze ubrania jak kamizelka czy kaptur kurtki mogłaby nosić nawet latem.
A jak kot na horyzoncie, to zostaje solidnego przyspieszenia i gna.

Jest tylko jedno ale. Kotów nie lubię ja. Nie lubię i już. Wiem, że miłe. Nawet się mądre zdarzają. I sprytne bardzo. No piękne są, i to bardzo. Ale nie lubię i już.
Gdy Kair - czarne wielkie kocisko u Cioci Antki wskakuje mi na kolana - a wskakuje zawsze - zaciskam zęby i spycham go po prostu bez pardonu. Tyle, że ten jakis uparty strasznie.

Antka i Tata Kukiełki to kociarze straszni. Tata to nawet usposobieniem do kotów lekko przystaje. I marzy, że wraz z naszą przeprowadzką kocie towarzystwo będziemy mieli tez w domu. Wrrrrrr. Szczekać mi się chce na samą myśl.

Jak każdego ranka odwiedzamy Pradziadków. A tam przychodzi małe - no i nie da się ukryć, że urocze - kociątko. Tym razem Antka je wypatrzyła... I działo się!

A kot zupełnie ludzki, bo dał się głaskać, zniósł ciągnięcie - kontrolowane przeze mnie -  za ogon. Tylko na wkładanie palca w zęby prychał. Oboje tak prawie pół godziny tarzali się w tamten słoneczny ranek po trawie. Kociątko miło mruczało. Antka piszczała z zachwytu. A ja.... hmmm o dziwo nie miałam dreszczy. Co więcej nawet zaczęłam sobie wyobrażać, że coś takiego mogłoby biegać mi między nogami gdy tańczymy sobie koło młyńskie.