Huragan Atonina

Anomalia pogodowe tej wiosny przedstawiły się już w całej krasie. Bociany na podwórku drepczą po śniegu i zamarzniętym stawie. Oprócz kataklizmu zimy, w naszym domu panuje też Huragan Antonina. Ten drugi okazuje się prawdziwym wyzwaniem.... o ile zima minie myślę, że mój najukochańszy Huragan dopiero się rozkręca na dobre.

Antośka mknie do przodu w zastraszającym tempie. Zamieniała się w istną froterkę i wykrywacz mikro paprochów - chwyta najmniejszy nawet okruszek w malutkie paluszki natychmiast pakuje do buziaka. A, że  zna już moją reakcje, przyspiesza w chwili gdy tylko złapie choćby nitkę w ręce i ucieka - ma w tym tyle frajdy, że czasem mam ochotę podrzucić Jej jakiś drobiazg;)

Na drodze naszego niemal rocznego "Kataklizmu" stają czasem szyby w oknach, oporne drzwi szafy albo kolumna, która broni dostępu do zwojów kabli i wtyczek, a ta niemoc powoduje, że jest złość i łzy rozpaczy. Łzy prawdziwe, niekłamane. Strumieniem płyną i zalewają jej małe uszy:) Choć trwa to kilka sekund prawdziwy to teatr - bardziej właściwy aktorce silnie dramatycznej niż małej Kukiełce.

Tośka łapie w mig wszytko co nowe. Wielkie, niebieskie oczyska szukają ciągle nowych podniet. A to lampa, pompony, kwiaty świeżo rozkwitnięte, gałki komody są odkryciem, radością i z pasją Antka wyciąga swój mały paluszek by tam właśnie Ją nieść. Kiedyś patrząc na te rodzicielskie przechwalanki w stylu "pokaż jaka jesteś duża" stawałam w obronie dzieci myśląc, że to je męczy. Dziś wiem, ile frajdy przynosi Antośce setny raz pokazywanie miny Marszczynosa czy naśladowanie traktorka... Ten nasz mały Małpiszonek  łapie w mig wszystkie nowości i bawi nimi a ja z Nią.  

 I Jej "lokomocja" -  ulubione słowa naszej rehabilitantki:) - jest obiektem rodzinnych zachwytów a mojego przyrostu masy mięśniowej w okolicach bicepsów.  Ani chwili Antka nie pozostaje w bezruchu. A to nóżyna stuka gdy paluszki paprochy tropią a to breakdance w najlepszym wydaniu. Ale żadnych przestojów. Tylko po kima Ona taka ruchliwa - przecież Mama aktywnością fizyczną nie lubi grzeszyć - no może poza odkrytą Zumbą ostatnio.
Tosienia wspina się po meblach - np. z  metalową gałką komody w ustach ... o tak to moja "ulubiona" akrobacja!  Jest też bujanie w startowej pozycji do czworakowania, tylko te nóżki jakoś nie chcą słuchać i w miejscu stoją.

No i muzyka - wielka miłość Antośki. Otwiera dziobek i buczy to swoje aaaaaaaa - najpiękniej oczywiście. I podryguje, niezmiennie - od czasu gdy to odkryła w grudniu. Nie tylko Tosienia się zmienia - Taka Kukiełki również - jako akustyk, miłośnik sprzętów grających i płyt z lekkim przymrożeniem oka traktuje  swoje zabawki i chętnie dzieli się nimi ze swoją Córeczką, co kiedyś było nie do pomyślenia:)
Cała jest bardziej, mocniej i bliżej do roczkowych Maluchów. Tylko wciąż mniejsza i lekko z tyłu ze swoją motoryką w porównaniu do swoich rówieśników. Dla mnie to jednak Szczęście nie do opisania. I choć to takie oczywiste każdego dnia dziękuje za ten mój Huragan, za wszystkie "spustoszenia", które sieje i cieszę do szaleństwa, że po prostu jest. W dodatku zdrowa, piękna i mądra cała niesłychanie... :)